لا تُؤَخِّرْ إنالَةَ المُحْتاجِ إلَی غَدٍ؛
فَإنَّکَ لا تَدرِی ما یَعْرِضُ لَکَ ولَهُ فی غَدٍ.
برآوردن حاجت نیازمند را به تأخیر مینداز؛
زیرا نمی‌دانی که فردا برای تو و او چه پیش خواهد آمد.
Don’t postpone satisfying one’s need,
for you are not aware of your and his next day’s events.
عیون الحکم و المواعظ، ص 526
نهج‌البلاغه ـ نامه 31
دریافت سایز اصلیالامالی، ج 1، ص 76
امام علی (ع) ــ بحار الأنوار، ج 77، ص 289
أکبَرُ العَیْبِ أنْ تَعیبَ مَا فیکَ مِثْلُهُ.
بزرگترین عیب آن است که
چیزی را که در خود داری بر دیگران عیب بشماری.
حکمت 353
الصَّمْتُ یُکسِْیکَ ثَوْبَ الْوَقَارِ ویَکْفِیکَ مَؤُونَةَ الإعْتِذارِ.
سکوت، لباس وقار می‌پوشاندت
و از رنج عذرخواهی بی‌نیازت می‌کند.
Timely silence dresses you in the garment of dignity
and saves you from having to apologize.
عیون الحکم، ص 22
صحبت کردن غیرضروری با زنان نامحرم
انسان سالم را گرفتار بلاها و مصیبت‌ها می‌سازد
و قلب انسان را به انحراف و مریضی می‌کشاند.
تفسیر نورالثقلین، ج 5، ص 532
دریافت سایز اصلیکسی که حیا و شرمش سبب انصاف او با تو نگردد،
دین و آئینش نتواند او را به انصاف با تو وادار کند.
غررالحکم، باب حیا
نهج‌البلاغه، حکمت 224
السلم مرآة أخیه فإدا رأیتم من أخیکم هفوه
فلا تکونوا علیه إلباً و أرشدوه و انصحوا له و ترفقوا.
مسلمان آینه برادر خویش است،
هرگاه خطایی از برادر خود دید همگی او را مورد حمله قرار ندهید
بلکه او را راهنمایی و نصحیت نمایید و با او مدارا کنید.
تحف‌العقول، ص 108
إنَّما یُحِبُّکَ مَن لا یَتَمَلَّقُکَ، وَیُثنی عَلَیکَ مَن لا یُسمِعُکَ.
دوستدار حقیقی تو کسی است که
از تو چاپلوسی نمی‌کند و
ستایشگر واقعی تو آنکه تو را از [ستایشهایش درباره تو] باخبر نمی‌کند.
غررالحکم، ح 7119
الجودُ فی اللهِ عبادةُ المُتَقَرّبینَ.
بخشش در راه خدا، عبادت مقرّبان و نزدیکان به خداوند است.
غررالحکم، ح 8442
لَو لاخَمسُ خِصالٍ لَصارَ النّاسُ کُلُّهُم صالِحینَ:
أوَّلُهَا القَناعَةُ بِالجَهلِ، الحِرصُ عَلَى الدُّنیا، وَالشُّحُّ بِالفَضلِ، وَالرِّیاءُ فِى العَمَلِ وَالعجابُ بِالرَّىِ.
اگر پنج خصلت نبود، همه‌ی مردم جزو صالحان می‌شدند:
قانع بودن به نادانی، حرص به دنیا،
بخل‌ورزی به زیادی، ریاکاری در عمل، و خودرأیی.
غررالحکم، ج 2، ص 451، ح 3260
أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَرَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ ضُرَّهُ،
وَهَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ
هر کس «طمع» در درون داشته باشد خود را حقیر کرده
و کسی که ناراحتی‌هایش را فاش کند به ذلّت خویش راضی شده
و کسی که زبانش را بر خود امیر کند شخصیت خود را پایمال کرده است.
anyone have greed, itself has been little and Anyone to reveal their discomfort,
itself has been humiliation and anyone his tongue will reign on itself,
their character has been violated.
تحف العقول، ص 201
مَنْ عَـرَفَ قَـدْرَ نَفْسِـهِ لَمْ یُهِنْهَـا بِالْفَانِیَاتِ
کسی که ارزش خود را بشناسد،
خویشتن را با امور فناپذیر خوار نمی‌سازد.
Who knows his real value, does not degrade himself with ephemeral things.
غررالحکم، ح 8628
نهج‌البلاغه/خطبه 129
دریافت سایز اصلیبحارالانوار، ج 75، ص 45
